Խաչքարը միջնադարյան հայ քրիստոնեական արվեստի բնութագիրն է, հայկական ինքնության ամենաբնորոշ խորհրդանիշներից մեկը: Խաչքարներն առավել հաճախ հանդես են գալիս որպես հուշարձաններ կամ տապանաքարեր: Հայաստանում խաչքարների ամենամեծ «հավաքածու»-ն գտնվում է Նորատուսի գերեզմանատանը: Գոյություն ունեն խաչքարների մի քանի տեսակներ՝ տարբեր խորհրդանիշներով, զարդանախշերով և իմաստով: Հայտնի ամենահին խաչքարը թվագրվում է 879թ.-ով, կանգնեցված է Գառնիում: Այն նվիրված է Աշոտ Ա Բագրատունու կնոջը՝ Կատրանիդե Ա թագուհուն:
Հայկական խաչքարի արվեստն ընդգրկված է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի Մարդկության ոչ նյութական մշակութային ժառանգության ներկայացուցչական ցանկում:
Այսօր խաչքարագործության վարպետաց դասերը մեծ ուշադրության են արժանանում հատկապես զբոսաշրջիկների կողմից՝ բացառիկ հնարավորություն ստեղծելով ուսումնասիրելու խաչերի, վարդանախշերի, ծաղկային տարրերի խորհուրդը, ինքնուրույն պատրաստելու հուշանվերի տեսքով խաչքար և հավերժական երկրից մի «մասնիկ» տանելու:
Ամրագրումները հարկավոր է կատարել նախապես:
|
Մուտք՝
|
1-6
|
անձը՝
|
10 000 AMD
|
|
|
7-12
|
անձը՝
|
20 000 AMD
|
|
|
13-18
|
անձը՝
|
30 000 AMD
|
|
